مقام معظم رهبری، در اهمیت خطابه و منبر و نقش بی‏بدیل آن فرموده‏اند:

«درست است که بحمدالله بیانات علمای متعددی - چه در مرکز و چه در شهرستان‏ها- به عناوین مختلف و به حسب اقتضای نماز جمعه، یا بعضی از مناسبت‏های دیگر و نیز درس‏ها و بحث‏هایی که دارند، در رادیو و تلویزیون منتشر می‏شود؛ لیکن هیچ کدام از این کارها، جای حرکت روحانی روبه‏روی با مردم را نمی‏گیرد. هیچ چیز، جای تبلیغ روبه‏رو و چهره به چهره را -آن طوری که رسم ما روحانیون بوده است که با مردم حرف می‏زدیم- نمی‏گیرد.

گروه‏های مردم، همان گروه‏هایی هستند که در محلات مختلف شهرها و روستاها پراکنده‏اند. برای هر گروهی، بایستی یک روحانی در حدّ کافی و لازم باشد که با این­ها بالمواجهه حرف بزند و نیازهای دینی و عقده‏های ذهنی این‏ها را دربارة مسائل دینی برطرف بکند.

اگر چه چیزهای دیگری هم لازم است؛ اما هیچ چیزی جای این را نمی‏گیرد، حتی کتاب هم جای این کار بخصوص را نمی‏گیرد. این، چیزی است که ما در جامعة ایرانی و دینی خودمان، آن را داشتیم. در کشورهای دیگر، کم­تر چنین چیزی هست. حتی مثلاً در کشور عراق -اگر بگوییم خصوصیات جامعة شیعی را دارد- این شکل نبوده و نیست. این، متعلق به جامعة ماست که روحانیون در همة سطوح مختلف، در شهرها و محلات و روستاهای گوناگون و در بین عشایر، با مردم روبه‏رو و مواجه هستند؛ با آن‏ها حرف می‏زنند؛ حساب و کتاب دارند؛ سر و کار عموم مردم با آن‏هاست؛ مرجع درد دل‏ها و بیان شبهه‏های ذهنی و مشکلات روحی مردمند و نیز غمگسار آن‏ها هستند.

ما باید آن­چه را که در گذشته، در این زمینه‏های روحانی، یا به تعبیر شاید رساتر، زمینه‏های ملایی و آخوندی داشتیم، تقویت بکنیم. آن­چه را قبلاً بوده، نباید بگذاریم از دست برود؛ بلکه باید آن را بیش­تر بکنیم. من گمان می‏کنم که الآن در این زمینه کمبود داریم.»

منبع:http://www.ido.ir/a.aspx?a=1388020203